براي اولين بار مهندسين استراليايي از روش نیلینگ براي پايدارسازي شيروانيهاي سنگي در تونل استفاده کردند. آنها در اوايل دههي 1960 براي پايدارسازي جدارههاي تونل، شبکهاي از سوراخها را در طاق و ديوارهاي سنگي تونل حفاري کرده، در داخل آن ميلگردهاي فولادي قرار داده و قسمت انتهايي آن را با شبکهي مشبندي در محيط تونل گيردار کردند.
نیلینگ ديوارهها به معناي تسليح برجاي خاك موجود با نصب ميلگردهاي فولادي نزديك به هم (Nails) در يك سطح شيبدار با شيب ملايمي در حدود 10 تا 20 درجه در زير سطح افق يا در محل گودبرداري و با اجراي از بالا به پايين ميباشد. در اين روش اجرايي، ميخها (نیل ها) در هنگام بهرهبرداري تحت تنشهاي کششي قرار گرفته و پايداري ديوار را تامين ميکنند. فلسفه اصلی روش نیلینگ برمبنای پايدارسازی گوه لغزش به وسيله نیل ها استوار است.